İki insan var benim içimde: Biri sözcüğün tam anlamıyla yaşıyor, öteki ise onu düşünüyor ve yargılıyor…
Lermontov ülkemizde fazla tanınmasa da Puşkin’den sonra romantizm şiir akımının en önemli Rus temsilcisi. Pek çok şiirin yanı sıra, resim yapan Lermontov’un 1840 yılında yazdığı romanı “Zamanımızın Bir Kahramanı”. Roman aslında 5 kısa öyküden oluşan bir novella. Başkahramanı Peçorin ise tam anlamıyla Byron’ik bir karakter. Dışarıdan bakıldığında kadınların duygularına önem vermeyen, bencil, kıskanç , kötü biri ; ancak kendi ağzından yazılan bölümlerde nedenlerini ve içinde yaşadığı kaosu biraz olsun anlayabiliyorsunuz.
“…Kötü bir huyum vardır benim. Gördüğüm eğitim mi böyle yaptı beni, Tanrı mı böyle yarattı, bilmiyorum. Yalnızca şunu biliyorum, başkalarının mutsuzluğunun nedeni ben isem, mutsuz ettiğim insandan çok ben mutsuz oluyorum. Bunun onları teselli etmeyeceğini biliyorum, ama ne yaparsınız ki, gerçek bu.”
“Toplum bozmuş ruhumu, kafam huzur bulmuyor, kalbim doymak bilmiyor. Hiçbir şeyle yetinmiyorum: Hazlara alıştığım gibi hüzne de kolayca alışıyorum ve yaşamım gün geçtikçe daha da boş oluyor.”
“Mutluluk nedir? Doymuş bir gururdur mutluluk. Kendimi dünyada herkesten daha iyi, daha güçlü saysaydım mutlu olurdum. Herkes sevseydi beni, içimde bitmek tükenmek bilmez sevgi kaynakları olsaydı…Kötülük doğuruyor bu. İlk acı, başkalarına acı çektirmenin hazzını öğretiyor bize.”
“İki insan var benim içimde: Biri sözcüğün tam anlamıyla yaşıyor, öteki ise onu düşünüyor ve yargılıyor.”
“Bir kadını ne kadar büyük bir tutkuyla seversem seveyim, yalnızca, onunla evlenmek zorunda olduğumu hissettirmesi sevgimin bitmesi için yeterlidir! O anda taşlaşır kalbim, bir daha da ısınmaz. Bundan başka her türlü fedakarlığa hazırımdır. Hayatımı da, onurumu da yirmi kez koyabilirim ortaya… Ama özgürlüğümü asla vermem. Neden bu kadar değer veriyorum özgürlüğüme?…”